کـسی که با ادب و بـاوقـار می‌بـخـشد            فـقـط بـه خـاطـر پـرودگـار می‌بـخـشد

کریم فکر حساب و کتاب بخشش نیست            به رسـم اهل کـرم بی‌شـمار می‌بخـشد

به اسـم و رسـم تـوجه نمی‌کـند هرگـز            بـه آشـنـا و غـریـب دیـار مـی‌بـخـشـد

بـرای ایـنکه شـود حـفـظ آبـروی گـدا            بدون منّت و بی‌نـنگ و عار می‌بخشد

تـمـام زنـدگـی مـن فــدای مــردی کـه            تـمـام زنـدگی‌اش را سه بار می‌بخـشد

مقابل بدی و طعنه پاسخش خنده است            سـکـوت کـرده و آئـیـنه‌وار می‌بخـشـد

به این دلیل غلام حسن خودش آقاست            که گل همیشه به خار اعتبار می‌بخشد

ازآن که عادتش احسان، سجیه‌اش کرم است            عجـیب نیست که بی‌اخـتـیار می‌بخشد

چرا که او پسر ارشد همان مردی‌ست            که بـین مـعـرکـۀ کـارزار مـی‌بـخـشـد

که بـین معـرکۀ کارزار از سر لطـف            به دشمن سر خود ذوالـفـقـار می‌بخشد

بجز علی که به هنگام جنگ بخشیده است            کدام شـیر به وقـت شـکـار می‌بخـشد؟

همیشه موقع بخشش که می‌شود این مرد            به رسم فاطمه اول به «جار» می‌بخشد

برادرش هم از او ارث برده بخشش را            اگر به راه خـدا شـیـرخـوار می‌بخـشد

نـمـی‌دهـم بـه دو عـالـم غـلامـی او را            گرفـتم اینکه به من اخـتـیار می‌بخـشد